Het padloze pad
01-05-2025
HET PADLOZE PAD | Vandaag is het 16 dagen na mijn meest recente voetoperatie, die aan mijn rechtervoet. In februari was mijn linkervoet en vorig jaar links en rechts tegelijk.... best een klus weet ik inmiddels en ik voelde me echt ook wel even "van mijn voeten gemept"... na deze laatste - eerste week.
Een Camino... dat is het, zo voelt het. Niet de Camino zoals ik me die ooit had voorgesteld en waar ik al jaren van droom die ooit te mogen wandelen. Met stevige helende wandelstappen in een warm land richting Santiago als pelgrim... met Rumi mijn hond. Nope...dit is een hele andere Camino die zich heeft ontvouwd, 2.0.
Stap voor stap, in mijn eigen tempo, met een pad dat ik niet had kunnen plannen, maar wat ik aanneem. Een padloos pad, zoals Koos Janson - ECIW vaak zo mooi zegt. "Een pad waar ik niet van tevoren wist of weet waar het naartoe leidt, maar dat ik met twee engelen op mijn schouder, "volmaakt vertrouwen" en "eindeloos geduld" bewandel", omdat ik daartoe geleid wordt.
Een weg die zich openbaart terwijl ik hem loop, zonder de controle over het eindpunt, maar wel met de zekerheid dat elke stap een stap is die mij verder brengt, al is dat zonder werkelijk te lopen. De vorig jaar aangemeten orthopedische schoenen zijn blijvers - over 2 weken worden er weer nieuwe aangemeten, nog beter bij mijn voeten passend en voor de ijdele mij, hopelijk ook ietsje vlotter, het oog wil toch ook nog wat ;-). Ze zijn met het warme weer wel een uitdaging overigens. De (tijdelijk) scootmobiel is voorlopig nog een trouwe metgezel, met een hele blije Rumi naast me.
Soms leek deze weg zoveel langer dan ik had gehoopt, maar ik heb gaandeweg echt leren voelen hoe ik met deze situatie kan zijn. Niet in de toekomst, niet in wat straks nog zou kunnen zijn, maar precies hier, in het moment. En wat een zegen is dat... niet bedacht dat ik daar mee kon leren zijn, het geeft heel veel rust en innerlijke vrede. Het voelt niet elke dag of elk moment zo, maar het is er feitelijk wel steeds als ik inwaarts keer en contact met mijn bereidheid maak.
Mijn fijne praktijk, waar ik dit voorjaar veel minder kon zijn, ging deels door via Teams maar moest noodgedwongen ook op een lager pitje. Mijn huidige opleiding kan gelukkig gewoon door via Zoom en wat een kado is ook het prachtige weer! Dit is het, mijn Camino 2.0... een echte pelgrimstocht en een hele waardevolle reis naar binnen - gewoon thuis... al is het helemaal niet zo gewoon, maar wel o zo betekenisvol. Elke dag ontdek ik wat mogelijk is. Soms lijkt het niet veel, maar het is altijd genoeg. De fijne mensen die mij "uit zijn komen laten", oh, wat was dat heerlijk en gezellig. En vandaag ben ik voor het eerst op de fiets naar mijn praktijk gegaan, een plek die voor mij zo vertrouwd en zo dierbaar is geworden in slechts 2 jaar tijd. De plantjes waren blij dat ik er weer was. Hartverwarmende post mogen openen. En... ook al parkeer ik mijn fiets al 2 jaar bij het hek onder mijn praktijk. Ik zag vanochtend, pas voor het eerst deze banner toen ik mijn fiets parkeerde aan de achterkant van het gebouw. Ik was geraakt.....
Ik ben momenteel rustig aan het opbouwen, de komende weken steeds meer. Mijn voeten, mijn lichaam, hebben echt nog een weg af te leggen en daar heb ik mee te zijn. Het is precies hoe het is en het is zo ok!! Ik krijg geregeld vragen of het nu "klaar is", en nee, het is mogelijk nog niet klaar. Maar het is ok... ik sta allesbehalve stil, ondanks dat ik mijn geliefde wandelingen in het bos niet meer maak. Ik maak meer (innerlijke) meters dan ooit - een innerlijk pad. Soms moet je (even) stilstaan om vooruit te komen., maar je hoeft het niet alleen te doen... kijk wie er naast je staan(t).
๐๐๐ก ๐๐ ๐ง๐๐๐๐ก, ๐๐ ๐๐ ๐๐๐๐ ~ Lao Tzu
Soms loop je ergens al 2 jaar langs en zie je het pas als je er aan toe bent om het te zien.
#Liefde #OnderOns #verwonderen #eindeloosgeduld #volmaaktvertrouwen #bereidheid #stapjeterug #voorwaarts #Camino #hetpadlozepad #stilstaanomvooruittekomen #kompassie #thuis #vrede #onderweg #heelheid #herinneren #Innerlijkpad
Een Camino... dat is het, zo voelt het. Niet de Camino zoals ik me die ooit had voorgesteld en waar ik al jaren van droom die ooit te mogen wandelen. Met stevige helende wandelstappen in een warm land richting Santiago als pelgrim... met Rumi mijn hond. Nope...dit is een hele andere Camino die zich heeft ontvouwd, 2.0.
Stap voor stap, in mijn eigen tempo, met een pad dat ik niet had kunnen plannen, maar wat ik aanneem. Een padloos pad, zoals Koos Janson - ECIW vaak zo mooi zegt. "Een pad waar ik niet van tevoren wist of weet waar het naartoe leidt, maar dat ik met twee engelen op mijn schouder, "volmaakt vertrouwen" en "eindeloos geduld" bewandel", omdat ik daartoe geleid wordt.
Een weg die zich openbaart terwijl ik hem loop, zonder de controle over het eindpunt, maar wel met de zekerheid dat elke stap een stap is die mij verder brengt, al is dat zonder werkelijk te lopen. De vorig jaar aangemeten orthopedische schoenen zijn blijvers - over 2 weken worden er weer nieuwe aangemeten, nog beter bij mijn voeten passend en voor de ijdele mij, hopelijk ook ietsje vlotter, het oog wil toch ook nog wat ;-). Ze zijn met het warme weer wel een uitdaging overigens. De (tijdelijk) scootmobiel is voorlopig nog een trouwe metgezel, met een hele blije Rumi naast me.
Soms leek deze weg zoveel langer dan ik had gehoopt, maar ik heb gaandeweg echt leren voelen hoe ik met deze situatie kan zijn. Niet in de toekomst, niet in wat straks nog zou kunnen zijn, maar precies hier, in het moment. En wat een zegen is dat... niet bedacht dat ik daar mee kon leren zijn, het geeft heel veel rust en innerlijke vrede. Het voelt niet elke dag of elk moment zo, maar het is er feitelijk wel steeds als ik inwaarts keer en contact met mijn bereidheid maak.
Mijn fijne praktijk, waar ik dit voorjaar veel minder kon zijn, ging deels door via Teams maar moest noodgedwongen ook op een lager pitje. Mijn huidige opleiding kan gelukkig gewoon door via Zoom en wat een kado is ook het prachtige weer! Dit is het, mijn Camino 2.0... een echte pelgrimstocht en een hele waardevolle reis naar binnen - gewoon thuis... al is het helemaal niet zo gewoon, maar wel o zo betekenisvol. Elke dag ontdek ik wat mogelijk is. Soms lijkt het niet veel, maar het is altijd genoeg. De fijne mensen die mij "uit zijn komen laten", oh, wat was dat heerlijk en gezellig. En vandaag ben ik voor het eerst op de fiets naar mijn praktijk gegaan, een plek die voor mij zo vertrouwd en zo dierbaar is geworden in slechts 2 jaar tijd. De plantjes waren blij dat ik er weer was. Hartverwarmende post mogen openen. En... ook al parkeer ik mijn fiets al 2 jaar bij het hek onder mijn praktijk. Ik zag vanochtend, pas voor het eerst deze banner toen ik mijn fiets parkeerde aan de achterkant van het gebouw. Ik was geraakt.....
Ik ben momenteel rustig aan het opbouwen, de komende weken steeds meer. Mijn voeten, mijn lichaam, hebben echt nog een weg af te leggen en daar heb ik mee te zijn. Het is precies hoe het is en het is zo ok!! Ik krijg geregeld vragen of het nu "klaar is", en nee, het is mogelijk nog niet klaar. Maar het is ok... ik sta allesbehalve stil, ondanks dat ik mijn geliefde wandelingen in het bos niet meer maak. Ik maak meer (innerlijke) meters dan ooit - een innerlijk pad. Soms moet je (even) stilstaan om vooruit te komen., maar je hoeft het niet alleen te doen... kijk wie er naast je staan(t).
๐๐๐ก ๐๐ ๐ง๐๐๐๐ก, ๐๐ ๐๐ ๐๐๐๐ ~ Lao Tzu
Soms loop je ergens al 2 jaar langs en zie je het pas als je er aan toe bent om het te zien.
#Liefde #OnderOns #verwonderen #eindeloosgeduld #volmaaktvertrouwen #bereidheid #stapjeterug #voorwaarts #Camino #hetpadlozepad #stilstaanomvooruittekomen #kompassie #thuis #vrede #onderweg #heelheid #herinneren #Innerlijkpad
