Lelietjes der dalen

LELIETJES DER DALEN ~ Een ode aan mijn moeder uit wie ik ben geboren ~

Mijn moeder was dol op lelietjes der dalen. En, hoe ik mij er jaren later ook tegen heb verzet... ik geef het toe, ik heb inmiddels ook iets met het lieflijke lelietje der dalen.

Zolang ik mij kan herinneren, was het mijn moeders lievelingsbloemetje. En ook mijn tante, haar zus, koesterde de meegenomen lelietjes van mijn moeder in haar eigen achtertuin. Bij het overlijden van mijn moeder heb ik op wonderlijke wijze - het was winter- destijds bij een bloemist een bosje weten te bemachtigen en aan haar meegegeven in de kist.

Na haar overlijden en het afscheid kon ik de lelietjes een hele poos niet meer zien... laat staan ruiken. Ik had een nogal ingewikkelde relatie met mijn moeder, en de geur van de lelietjes raakte met gemak gevoelige snaren van nog niet geheelde wonden van onvervulde verlangens.

Kort na het overlijden van mijn moeder kreeg ik, wonderlijk genoeg, een tuin vol lelietjes onder mijn groene vingers te verzorgen bij mijn toenmalige lief. 
Ik vond de lelietjes in de tuin van mijn lief veel te veel aanwezig, overwoekerend, en bloeien deden ze ook maar amper. Niet echt een succes dus. Hoe wonderlijk weet ik nu dat achteraf bezien zelfs de lelietjes in de tuin van mijn lief mijn hartzeer wisten te raken. Jaren later liet ik de tuin los, mijn lief liet ik los en ik omarmde mezelf meer dan ooit.

En toen die ene dag, waar ik bij de sleuteloverdracht van mijn nieuwe thuis lelietjes aantrof in de achtertuin. Ik voelde berusting, thuiskomen, en ook de lelietjes voelden als een teken dat het goed was. Geen overvloedige, overwoekerende, penetrant ruikende lelietjes, maar sierlijk, zoet geurend en liefdevol aanwezig in mijn heerlijke tuin. Hetzelfde bloemetje, een totaal andere beleving.

Vanavond plukte ik een eerste bosje voor in huis. Direct vulde de woonkamer zich met de mij zo bekende geur waar mijn moeder zich, toen ik nog klein was, zo graag mee omringde.
De geur raakt me, raakt iets aan in mij, waar ik voor het eerst sinds heel veel jaren na haar overlijden voor open lijk te staan. Mijn moeder raakt mij, haar geur hangt om mij heen, en zoals mijn tante via WhatsApp zo prachtig omschreef:

"De natuur helpt zo mooi zwarte rouwrandjes langzaam naar grijs te laten gaan." Er gebeurt iets in de vrouwenlijn, er gebeurt iets in mij en ik voel dankbaarheid en heelheid.

Dag mam, fijn je aanwezigheid te durven en kunnen voelen.

Dankjewel... het is goed zo.